«بسم الله الرحمن الرحیم»

الحمدالله رب العالمین، پس از حمد خداوند متعال و درود بر حضرت بقیة الله‌الاعظم و نائب بر حقش حضرت امام روحی له‌الفداء.

هر چه فکر کردم چه آیه‌ای در اول مطلبم بنویسم نتوانستم، چراکه تمام آیه‌های قرآن نورند اما من نه از آن حفظ بودم، نه جا می‌شد. در جایی دارم این مطلبم را می‌نویسم که نخلستان است و به شدت انسان را به یاد مولایمان علی(ع) می‌اندازد که او چطور زندگی کرد؟ چه کشید و چگونه به ملاقات با پروردگار خویش رفت؟ چیزی ندارم در وصیت بنویسم مثلاً پیامی بدهم یا چیزی بگویم چراکه سعی کردم کارهایم با شناخت بوده و اختیاری؛ پیام‌ها، نصیحت‌ها و کل مسائل را بزرگان به من سفارش کرده‌اند.امام خمینی همیشه محورها را مشخص کرده و لذا لازم به پیام ما و دیگران چندان نیست، خون ما خود پیام است، رفتار ما خود پیام است، زندگی ما خود وصیت است.در رابطه با دنیا صحبتی ندارم چرا که دنیا برای دنیاداران است و بس. امام را تنها نگذارید. ساده زندگی کنید، خود را فدا کنید و همیشه به دید اصلاح به هر کس در هر جامعه و هر محیطی بنگرید و تا می‌توانید صبور باشید چون صبر منشأ همه خیرات است هر کس صبر داشته باشد همه چیز دارد.تمام دوستان و آشنایان حلالم کنید، اگر جنازه‌ام به دستتان افتاد در مجلس عزاداری امام حسین(ع) در کنار جنازه‌ام عزاداری کنید. اگر شد جنازه‌ام را شب به هیأت راه شهیدان ببرید و تمام دوستان دور جنازه‌ام جمع شوید و سینه‌زنی کنید و اشک‌های خود را روی جنازه‌ام بریزید.در مجلسی که برایم تدارک دیدید روضه حضرت زهرا(س) را حتماً بخوانید. حتماً شب جمعه اگر صلاح دیدید مرا خاک کنید.و انشاءالله نماز مرا سادات خط امامی برایم بخوانند. برادران و خواهران مجلس‌ها را خالی نگذارید، راه شهیدان را بروید و از هیچ چیز باکی نداشته باشید فقط از اینکه امام از ما راضی نباشد بترسید