سمتي از وصيت حضرت محمد (ص) به ابوذ: اي اباذر، خداوند از سه کس به ملائکه مي‌بالد: ۱٫ اذان‌گو در بياباني بي آب و علف ۲٫ نماز شب خوان به تنهايي در حالي که در سجده بخواب مي‌رود ۲٫ مردي که در ميدان جنگ (جهاد) در حالي که همراهانش رفته‌اند بجنگد تا شهيد شود.
باري عزيزان از آيه شريفه‌اي که تلاوت شد مي‌آموزيم که بگوييد فلاني به جبهه نمي‌رفت زنده مي‌ماند يا اينکه اگر فلاني جبهه مي‌رفت شهيد مي‌شد، نه، نه، اينچنين نيست.
عزيزان کساني هستند که از اول جنگ جبهه بوده‌اند ولي بنا به خواست خداوند سالم مانده‌اند ولي ممکن است کسي باشد که لياقت شهادت را نداشته باشد و از جبهه فرار کند و اين اجل در تصادفات و غيره گريبانگير او شود.
برادران و خواهران گرامي، من اين راه پرعظمت و پرشکوه و پرمحتوا را خودم انتخاب کردم و به سپاه آمدم و از روز اول همه فکرهايم را کرده بودم، مي‌دانستم اين راه خير چه موانعي دارد و بايد از آنها عبور کرد.
و اي پدر و مادرم: براي من ضجه نکنيد چونکه من از امام حسين (ع) و علي‌اکبر و … بيشتر نبودم. اگر گريه کرديد براي امام حسين (ع) که بعد از کشته شدنش خانواده او را به اسارت گرفتند گريه کنيد که شما نه اينکه اسير نمي‌شويد بلکه عزيز مي‌شويد. اي برادران دعاها را بخوانيد مخصوصا دعاهاي جمعي کميل و توسل و زيارت عاشورا و هر کس از خداوند چيزي نخواهد خداوند بر او خشمگين مي‌شود و کساني را که در کارهاي دعا اصرار مي‌ورزند دوست مي‌دارد.