در تنهايي و سكوت با كولباري از مشكلات و سختي‌ها در ياد تو، در كنج اين چهار ديواري خود را محبوس كرده‌ام. به ياد دارم آن روزها كه بودي، آن روزها كه فصل بهار از آشيانه پر محبت ما رخت برنكشيده بود، آنروزها كه هنوز گرماي خورشيد ماندنت خانه سرد و تاريكمان را گرم و بر تنها چيزي كه فكرم هرگز به دنبالش نبوده پاييز و فصل‌هاي بي‌خورشيد بود. ابري سياه و تاريك با رعد و برقي سريع آمد و نور روشنائيت را از ما گرفت، آشيانه سردمان سرد و تاريك شد و هنوز هم تاريكي بر روشنايي غلبه دارد و من فكر نمي‌كنم ديگر آن روزها گرم و نوراني دوباره به ما باز مي‌گردد.
